حال و هوای آخر سال

این روزها اتفاقات و تغییرات اینقدر سریع می افته که آدم از مرورشون باز می مونه.

سهیل دوساله شد و هنوز با زبون اشاره کاراشو پیش میبره من هم اصلا حال ندارم غصه بخورم. در آپارتمان رو باز می کنه. . در یخچال رو هم باز می کنه. کاش زودتر از اینکه زورشون برسه  عقلشون می رسید.تا حالا دو سه باری مهد رفته و کلی بچه مثبت بوده

خوب خونمون هیچ وقت بیشتر از دو ساعت تمیز نمی مونه . تا یه خرابکاری رو جمع می کنی با یه دست گل جدید روبرو می شی  که به آب  دادن. گاهی احساس می کنم زمانی برای نفس کشیدن ندارم. همش دارم شوک مغزی می شم. خلاصه اینکه بچه اند دیگه چه میشه کرد.

10روز تمام درگیر سرماخوردگی وحشتناک ویروسی بودم. حسابی خسته شدم. کلی از برنامه هام عقب افتادم.

یه ساله که می خام جشن تولد برای بچه ها برگزار کنم هر دفعه یه مانعی پیش میاد.

چقدر این سال 92 عجله داره که بره. چه ماه پرمشغله ای. دایی وحید هم وقت گیر اورده ها. بشین بابا حال داری. حالا!

سارا به توجه بیشتری نیاز داره. کاملا درک می کنم. باید کمتر بهش سخت بگیریم. خدا کنه که بتونم برنامه هامو در موردش پیاده کنم.

صبا هم که بلا شده حسابی. دختر شاد و شنگولیه.

وقتی صدای بازی و شادی بچه ها رو می شنوم سرشار از خوشی می شم. دلم می خاد بچه هام تا می تونن بچگی کنند. از طرفی سارا مدرسه ایه و باید به تکالیفش توجه کنه. وقتی مشغول بازی میشه یا تلویزیون می بینه هوش از سرش می پره و خلاصه که تمرکز کافی رو درساش نداره. سر دوراهی می مونم. حیفم میاد که تو ذوقش بزنم و وسط بازی وادارش کنم بره سراغ کاراش یا زودتر بخوابه تا صبح زود پاشه. اما چاره چیه!

دوستان پیشاپیش عیدتون مبارک