روزهای پایانی سال 91

سارای عزیزم! خوشحالم  بالاخره اعتماد به نفس ورزشی ت رو به دست آوردی و تو آخرین رنکینگ از دو نفر بردی. دفعه ی پیش هم حرفهای امیدوارکننده ای از مربی ها شنیدی. دو تا از دندونای شیریت رو پر کردی. دفعه ی اول همکلاسی هات حسابی ترسونده بودنت. اما تجربه ی خوبی بود تا تحت تآثیر حرفهای دیگران قرار نگیری و پیش داوری نکنی.

صبا خانم شما حسابی شیرین زبونی می کنی و قصه ی گنجشک خاکستری رو تا از حفظ نشی ول نخواهی کرد. از فعالیتهای جدیدت هم اذیت کردن سهیل و درآوردن جیغشه. چند شبه که بستنی خوردن بعد از شام رو برنامه ی روتین کردی. دیگه از پنجره ی ماشین پیاده نمی شی و می خوای بزرگ شی. آرزوهای بزرگی داری. مثلا برات موتور بخرم خودت تنهایی بری مهد کودک. یه روز پیاده از پل بالاگذر رد شی. پیاده تو بارون با چتر بریم اداره . اسب بالدار برات بخریم سوار شی. دیشب هم تحت تاثیر کارتون تارزان می خواستی بری پیش میمون ، مامانت بشه و ....

سهیل عزیزم 6 تا 7 قدم راه میری و می افتی. با شنیدن آهنگ می رقصی. موقع آشپزی می خوای نظارت کنی . علنا نسبت به دخترا حسودی می کنی و اونا رو از تو بغلم هل می دی تا جداشون کنی. وقتی داری از شیشه آب می خوری دلم می خواد غبغبت رو ماچ کنم.

بهار داره میاد و با خودش امید و آرزو میاره. امسال زمستون سختی داشتیم. ویروسهای سرماخوردگی مهمان دائمی خونمون شده بودند. سرما تو استخونام لونه کرده بود و همیشه سردم بود. حالا که صدای قدم های بهار رو می شنوم خوشحالم.

امیدوارم سال جدید سال سلامتی و محبت باشه. سال بیداری و شعور و بصیرت. خدایا ما رو با حقوق خودمون آشنا کن تا مظلوم نباشیم و نتیجتا ظلم نباشه. خدایا به ما کمک کن تا دیوارهای ذهنمون رو بشکنیم و آزادی رو تو فکر و قلبمون بفهیم.