مامان خجالتي

وقتي سارا كوچكتر بود  خيلي نگران خجالتي بودنش بودم. توي سايتهاي مختلف دنبال يه راه حل مي گشتم ولي جواب درست و حسابي پيدا نمي كردم. سارا با اينكه به مهد مي رفت خيلي خجالتي و ترسو بود. حتي از بچه هاي كوچيكي كه چهار دست وپا مي رفتند فرار مي كرد. توي پارك بادي بايد التماسش مي كرديم تا از سرسره بالا بره و.... تا اينكه يك روز توي سايتي مطلب كوتاهي خواندم كه ميگفت اگر پدر و مادر خجالتي باشند روي بچه ها هم تأثير مي گذارد. انگار از خواب بلند شده بودم. واقعأ همينطور بود. من خيلي خجالتي بودم. اگه قرار بود با شخص جديدي آشنا بشوم حتي اگر يك كارگر خانه بود به شدت دچار اضطراب مي شدم و از رويارويي با آدمهاي جديد گريزان بودم. به خودم آمدم و سعي كردم به جاي تغيير دادن روحيه ي سارا خودم رو تغيير بدهم. بعد هم به دنيا آمدن صبا خيلي كمك كرد تا سارا از لاك خودش بيرون بياد و يك دفعه دل شير پيدا كند. در ضمن با وجود يه بچه ي كوچكتر مامان وقت نداشت كه سربه سر سارا بگذارد و  بخواهد كوچكترين فعاليتهاي او را كنترل كند. در نتيجه سارا آزادي عمل بيشتري به دست آورد و اين به شناختن خودش خيلي كمك كرد. البته هنوز هم دلم مي خواهد سارا تواناييهاي اجتماعي بيشتري كسب كند و بهتر از حق خودش دفاع كند. نمي دانم چرا بيشتر اوقات خواسته هاي دلش را بيان نمي كند. به نظر شما چطور مي توانم او را به حقوق خودش آشنا كنم.!